Ik woon in Geuzenveld en was altijd op straat aan het voetballen en kickboksen met de jongens. Dan krijg je een ander beeld van de wereld als meisje. Ik ben daar dankbaar voor, het heeft me krachtig gemaakt. Met jongens let je op andere dingen: Niet te naïef zijn, niet met je laten sollen, eerst de kat uit de boom kijken, niet onnodig gekwetst worden. Ik bleef een meisje in een jongensgroep, het kan snel fout gaan. Tegelijkertijd waren die jongens er het eerst bij als je ze nodig had.

Ik heb veel meer geleerd bij ADAMAS dan ik had verwacht. Van tevoren dacht ik: ik heb al veel kennis, ik heb trainers die mij hun kennis overdragen, wat heeft dit me te bieden? Mijn nichten zeiden: zo moet je niet denken, dan zet je jezelf stop en neem je geen kennis meer op. Waarom denk je zo, vroegen ze. Je bent open en sociaal, maar als het gaat om iets nieuws dan ben je heel gesloten. Ben je bang dat iemand meer ervaring heeft dan jij? Ben ik bang dat iemand beter in lesgeven is dan ik, vroeg ik mezelf af. Ik denk dat dat ook straatcultuur is, voorzichtig zijn. Toen ik dat losliet kon ik me de lessen eigen maken.

Met veel van die jongens ging het de verkeerde kant op, ze waren beïnvloedbaar, zochten spanning, hadden oudere broers die foute dingen deden, dan raak je zelf zo van het pad af. Gelukkig had ik nichten, die me normen en waarden meegaven: dit is wel goed en dat niet. Ik ging dat ook weer op straat doen, de jongens erop wijzen. Daarnaast ging ik serieus kickboksen en leerde ik wat discipline is. Die ervaring op de straat en in de sport gebruik ik nu om me te verbinden met jonge kinderen: dan zijn ze nog kneedbaar. Je moet jongeren leren waarom iets kan en waarom niet. Natuurlijk zoeken ze uitdagingen, maar als ze een basis hebben waardoor ze weten wat goed gedrag is en wat niet, dan schieten ze misschien een keer uit de bocht maar komen ze wel weer goed terecht. Als iemand je steeds zegt dat je iets verkeerd doet, dan is het alleen maar een trigger om nog meer slechte dingen te doen. Ik praat met jongeren alsof ik hun leeftijd heb. Er moet grenzen zijn, maar ik verplaats me altijd in hun schoenen. Natuurlijk heb je jongeren die niet willen, relschoppers, maar er is altijd wel een stem die ze wel weet te bereiken, daarom geloof ik heel erg in groepsaanpakken.

Ik heb veel meer geleerd bij Credible Messengers dan ik had verwacht. Van tevoren dacht ik: ik heb al veel kennis, ik heb trainers die mij hun kennis overdragen, wat heeft dit me te bieden? Mijn nichten zeiden: zo moet je niet denken, dan zet je jezelf stop en neem je geen kennis meer op. Waarom denk je zo, vroegen ze. Je bent open en sociaal, maar als het gaat om iets nieuws dan ben je heel gesloten. Ben je bang dat iemand meer ervaring heeft dan jij? Ben ik bang dat iemand beter in lesgeven is dan ik, vroeg ik mezelf af. Ik denk dat dat ook straatcultuur is, voorzichtig zijn. Toen ik dat losliet kon ik me de lessen eigen maken.

Ik denk dat het kan helpen dat ik een vrouw ben in het werken met jongeren. Op straat heb ik geleerd dat respect belangrijk is, ik ben heel straight met je. Maar door de Credible Messenger-opleiding zie ik nu ook dat er best emotie bij mag komen, als het maar niet de overhand krijgt. Emoties zijn iets normaals. Als anderen het maar niet misbruiken. Je moet weten wanneer je emotie inzet en wanneer niet.

Zoals er op iedere hoek een Albert Heijn is, vind ik dat er ook een plek moet zijn waar jongeren altijd naar binnen kunnen lopen, waar credible messengers aanwezig zijn, die met jongeren sporten en ze helpen zich te ontwikkelen.